LAMENTO DAVANTI ALL’ ARMADIO DEL PADRE
E sappia che non bisogna dar retta
alle cose senza impronta di sorte
quando la tempesta al suolo ti piega
resisti, non cedere, come una quercia
sii forte
Momčilo Djerković “La lettera a Tijana”
(1977.)
Nella sua vita ha sopravvissuto a dieci
burrascose e appassionanti vite
Vasilije Kalezić su M.Dj.
Le cose ordinate con cura,
lasciate li’ ad aspettarti,
ti sono sopravvissute senza colpa.
Il sottogiacca grigio
da indossare quando a Belgrado
inizia ad archeggiare il gelo di gennaio,
fazzoletti di telo e di miracolose proprietà che hanno guarito ogni dolore
di due generazioni dei tuoi eredi,
dalle ginocchia sbucciate e mal d’orecchio
agli amori non corrisposti
e le prime ingiustizie,
le più mordaci.
I pigiami,
taciti complici dei sogni insonnie malattie.
Non ne puoi tirar fuori una parola.
Quello a righe te lo abbiamo regalato fratello ed io
alla vigilia dell’intervento al cuore.
Tace, perfettamente cospirativo
Quanti interventi di cuore,
nel cuore,
sul cuore
hai vissuto
nella tua vita da settecentuario?
Da lì nasce la poesia
e la morte.
Le camice testimoniano
l’esistenza del tuo corpo
le situazioni in cui si è trovato:
la nascita dei nipoti
la presentazione dei libri
la guerra sopra Belgrado
la festa a Roma
seduto sorridente al focolare –
l’omaggio ai tuoi versi e a te.
Quale di queste ti avvolgeva
in quell’alba
che ti diede la morte del figlio?
Con la mia voce.
Manca quella candida,
custodita nel cellofan
pronta per qualche straordinario evento.
Gli onori hanno perso l’importanza.
Con quella camicia addosso
ti abbiamo seppellito.
Sulle tue cose
devo mettere le mani,
per regalarle
agliamiciconoscentiallacrocerossaallazingaraanonimportachi
perché inarrestabile è la vita
e così deve essere,
me lo avevi insegnato te da sempre
per sempre.
Sei tornato all’infinito-parola
sento
che dall’eternità del tuo verso
ora
mi consoli incoraggi abbracci
eppure
appoggio il tuo fazzoletto sulla bocca,
che mi argini il grido
già che non può lenirmi il dolore.
Padre, è un disonore
se davanti all’atroce cavità del tuo armadio
a questa quercia tremano le mani?
Belgrado, 28/29 ottobre 2002
E sappia che non bisogna dar retta
alle cose senza impronta di sorte
quando la tempesta al suolo ti piega
resisti, non cedere, come una quercia
sii forte
Momčilo Djerković “La lettera a Tijana”
(1977.)
Nella sua vita ha sopravvissuto a dieci
burrascose e appassionanti vite
Vasilije Kalezić su M.Dj.
Le cose ordinate con cura,
lasciate li’ ad aspettarti,
ti sono sopravvissute senza colpa.
Il sottogiacca grigio
da indossare quando a Belgrado
inizia ad archeggiare il gelo di gennaio,
fazzoletti di telo e di miracolose proprietà che hanno guarito ogni dolore
di due generazioni dei tuoi eredi,
dalle ginocchia sbucciate e mal d’orecchio
agli amori non corrisposti
e le prime ingiustizie,
le più mordaci.
I pigiami,
taciti complici dei sogni insonnie malattie.
Non ne puoi tirar fuori una parola.
Quello a righe te lo abbiamo regalato fratello ed io
alla vigilia dell’intervento al cuore.
Tace, perfettamente cospirativo
Quanti interventi di cuore,
nel cuore,
sul cuore
hai vissuto
nella tua vita da settecentuario?
Da lì nasce la poesia
e la morte.
Le camice testimoniano
l’esistenza del tuo corpo
le situazioni in cui si è trovato:
la nascita dei nipoti
la presentazione dei libri
la guerra sopra Belgrado
la festa a Roma
seduto sorridente al focolare –
l’omaggio ai tuoi versi e a te.
Quale di queste ti avvolgeva
in quell’alba
che ti diede la morte del figlio?
Con la mia voce.
Manca quella candida,
custodita nel cellofan
pronta per qualche straordinario evento.
Gli onori hanno perso l’importanza.
Con quella camicia addosso
ti abbiamo seppellito.
Sulle tue cose
devo mettere le mani,
per regalarle
agliamiciconoscentiallacrocerossaallazingaraanonimportachi
perché inarrestabile è la vita
e così deve essere,
me lo avevi insegnato te da sempre
per sempre.
Sei tornato all’infinito-parola
sento
che dall’eternità del tuo verso
ora
mi consoli incoraggi abbracci
eppure
appoggio il tuo fazzoletto sulla bocca,
che mi argini il grido
già che non può lenirmi il dolore.
Padre, è un disonore
se davanti all’atroce cavità del tuo armadio
a questa quercia tremano le mani?
Belgrado, 28/29 ottobre 2002
ЛАМЕНТ ПРЕД ОЧЕВИМ ОРМАНОМ
„И знај не треба се освртати
за оним што је без свога знака,
и кад те невреме до тла савија
одоли, не дај се, као храст буди јака“
Момчило Ђерковић „Писмо Тијани“
(1977.)
„...у свом животу преживео је десет
бурних и страсних живота.“
Василије Калезић
Уредно сложене ствари,
остављене да им се вратиш,
надживеле су те без кривице.
Сиви танки џемпер за испод сакоа,
кад у Београду загуди јануарска студен.
Платнене марамице чудотворних моћи,
што су излечиле сваки бол
двеју генерација твојих потомака,
од огуљених колена и упала уха
до неузвраћених љубави
и првих неправди,
најљућих.
Пижаме,
ћутљиви очевици снова несаница
болести
ни слова из њих да извучеш.
Пругасту смо ти поклонили брат и ја
пред операцију срца.
И она ћути.
Ни а да писне.
Колико си живео операција
у срцу на срцу
у твом животу седамстогодишњака?
Из њих се изнедрила твоја поезија
и твоја смрт.
Кошуље,
поуздани сведоци постојања твога тела,
прилика у којима је било:
рођење младих,
промоција књига,
рат над Београдом,
светковина у Риму,омаж поезији и теби -
седиш крај огњишта и смешиш се.
Која ти је штитила плећа
када ти је зора донела вест
о смрти сина?
Мојим гласом.
Нема оне беле,
чуване за какву посебну прилику.
Признања су изгубила смисао.
Сада је све једно.
У тој смо те кошуљи сахранили.
Морам на твоје ствари
да спустим руке,
да их поклоним
пријатељимапознаницимацрвеном крстуЦиганкисвеједнокоме.
Живот неумитно хрли даље
и тако треба да буде, учио си ме
одувек
заувек.
Први пут ми је тешко да ти поверујем.
Све је стало.
Вратио си се у бескрај-реч
да ме из вечности свога стиха
тешиш храбриш грлиш,
а ја
притискам твоју марамицу
на уста да пригушим крик
кад не могу бол.
Оче, да ли је срамота
да пред страшном дупљом твог ормара
овом храсту дрхте руке?
Београд, 28./29. Х 2002.
„И знај не треба се освртати
за оним што је без свога знака,
и кад те невреме до тла савија
одоли, не дај се, као храст буди јака“
Момчило Ђерковић „Писмо Тијани“
(1977.)
„...у свом животу преживео је десет
бурних и страсних живота.“
Василије Калезић
Уредно сложене ствари,
остављене да им се вратиш,
надживеле су те без кривице.
Сиви танки џемпер за испод сакоа,
кад у Београду загуди јануарска студен.
Платнене марамице чудотворних моћи,
што су излечиле сваки бол
двеју генерација твојих потомака,
од огуљених колена и упала уха
до неузвраћених љубави
и првих неправди,
најљућих.
Пижаме,
ћутљиви очевици снова несаница
болести
ни слова из њих да извучеш.
Пругасту смо ти поклонили брат и ја
пред операцију срца.
И она ћути.
Ни а да писне.
Колико си живео операција
у срцу на срцу
у твом животу седамстогодишњака?
Из њих се изнедрила твоја поезија
и твоја смрт.
Кошуље,
поуздани сведоци постојања твога тела,
прилика у којима је било:
рођење младих,
промоција књига,
рат над Београдом,
светковина у Риму,омаж поезији и теби -
седиш крај огњишта и смешиш се.
Која ти је штитила плећа
када ти је зора донела вест
о смрти сина?
Мојим гласом.
Нема оне беле,
чуване за какву посебну прилику.
Признања су изгубила смисао.
Сада је све једно.
У тој смо те кошуљи сахранили.
Морам на твоје ствари
да спустим руке,
да их поклоним
пријатељимапознаницимацрвеном крстуЦиганкисвеједнокоме.
Живот неумитно хрли даље
и тако треба да буде, учио си ме
одувек
заувек.
Први пут ми је тешко да ти поверујем.
Све је стало.
Вратио си се у бескрај-реч
да ме из вечности свога стиха
тешиш храбриш грлиш,
а ја
притискам твоју марамицу
на уста да пригушим крик
кад не могу бол.
Оче, да ли је срамота
да пред страшном дупљом твог ормара
овом храсту дрхте руке?
Београд, 28./29. Х 2002.
